Welcome to the USA!

Zo, daar was ik dan eindelijk! In de Verenigde Staten, het land van Trump. En ik schrijf dit nu vanaf mijn bank in mijn eigen (heerlijke) appartementje.

Laat ik beginnen bij het begin, de laatste week in Nederland. Wat nog een hectische week was. Zo had ik die week daarvoor mijn afscheidsborrel bij Gigant gehad en 15 december mijn laatste werkdag bij Ellen in het winkeltje, en 's avonds mijn laatste Café dienst bij Gigant wat natuurlijk ontzettend gezellig is afgesloten met wat drankjes hier en daar (Lees: een zelf gemaakte cocktail van een halve liter, thanks collega's). De woensdag heb ik samen met Quirine (collega) de kerstborrel van Gigant georganiseerd. Nog naar de tandarts geweest, de huisarts, sushi wezen eten, naar Duitsland geweest met papa, mama en Roos. Toen de zondag heb ik mijn afscheidsfeestje gehad (bij mijn ouders thuis), wat erg gezellig was! Waar mn moeder nog dagelijks de resten van terug vind (20 duizend bierdopjes, haha). Er waren wat collega's die het grappig (was het best ook) vonden om op alles wat er in de keuken/bijkeuken/woonkamer stond een bierdopje te leggen. Ze kwamen op de gekste plekken te voorschijn, en nog steeds, hahaha.  En dan daarna natuurlijk nog kerst! 1e kerstdag naar Friesland geweest, gezellig naar de familie en 2e kerstdag heb ik samen met mijn moeder mn appartementje schoon gemaakt en de koffer in gepakt en als laatste avondmaal gegourmet! En natuurlijk moest er ook weer wat last minute gebeuren zoals een reisverzekering afsluiten... niet geheel onbelangrijk zo met mijn onhandigheden hier en daar.

(27-12-2018): En toen was het eindelijk zo ver! Na 4 maanden wachten mocht ik eindelijk naar The United States of America! En geloof het of niet, maar voor het eerst sinds tijden vond ik het niet erg om vroeg op te staan! Moesten namelijk om kwart over 6 's ochtends op Schiphol zijn. Wat betekende dat we om 5 uur vertrokken! En als verassing stond Donna ook nog op de stoep om 4.45! Echt super lief!! Want ja, wie is er zo gek om zo vroeg mee te gaan naar Schiphol. Nou, toen kwam er natuurlijk het onvermijdelijke moment om afscheid te nemen. Wat weer echt op z'n Wuite's ging. Niet compleet normaal natuurlijk. Eerst een ronde knuffels, toen moesten er 20 duizend foto's gemaakt worden en vervolgens was er een moment van ga ik nu weg lopen? Of blijf ik nog even staan? Oké nog maar een ronde knuffels geven dan. En nog steeds lopen we niet weg, tot dat Roos uit het niets begon over te geven?!! En voor de mensen die mij kennen, ik kan niet tegen overgeven. Dus ja, dat was het perfecte moment om als Speedy Gonzales weg te rennen! See ya laters mate! Doeeeei! Hahaha, ja dit was inderdaad een beetje een gek moment. Maar wel weer heel typisch.

Na een ontbijtje van de MacDonalds gauw het vliegtuig in, het was helaas niet zo'n luxe vliegtuig zoals de terug reis van Australië. En zat jammer genoeg ook niet bij het raam. Wel had ik het geluk dat ik mijn stoel mocht delen met een "stevige" meneer naast me... Na 8 uur half films gekeken/ half mn ogen dicht hebben te gehad tot dat er weer iemand tegen mn hoofd aan liep in het gangpad, kwam ik een beetje verwilderd in New York aan. Het weer zag er wel gelijk goed uit! Wou nog een foto maken van het mooie uitzicht. Stond al helemaal in de aanslag met mn telefoon, alleen hingen er 20 duizend borden om mij heen met daarop: No phones and pictures please! Kreeg ook gelijk boze blikken. Oeps.. haha. Verder ging alles wel vrij soepel, ik ging eens keer in de goede rij staan en was snel aan de beurt (uniek moment) werd gecheckt en alles was helemaal oke. Ik Mocht Trump z'n land in! En ook kon ik de mevrouw van APiA (Au Pair in America) in een keer vinden! We moesten alleen nog op een paar andere meiden wachten voordat we naar het hotel zouden worden gebracht. 

Ik werd uiteindelijk met 5 franse meiden naar het hotel gebracht. Maar mijn hemel, alle 5 de meiden praatten gewoon niet. Ze zeiden echt niks, geen dankjewel tegen de chauffeur die hun koffers tilde, niets tegen de meneer die ons in het hotel liet zien waar we moesten zijn en niets tegen de mevrouw van APiA die ons opving in het hotel en ons informatie gaf. Ik weet van mezelf dat ik best veel kan praten. Maar dat was in deze situatie echt niet het geval. Het was dus ook ontzettend gezellig met die 5 meiden in dat busritje van drie kwartier... kuch, er kwam echt niks uit. Ik hoopte in ieder geval heeel erg dat ik niet met 1 van hun op een kamer zou moeten verblijven. Wat een suffe dozen, haha! Als alle au pairs zo zijn, dan worden het nog erg gezellige dagen hier, haha. Toen ik aan kwam in mn kamer kwam ik gelukkig tot de conclusie dat ik met 2 anderen op de kamer zou zijn. En gewoon pech had met dit groepje, want alle andere au pairs die er waren, waren super gezellig en iedereen wou wel een praatje maken, je zit tenslotte toch in het zelfde schuitje.

Toen was er nog wel een probleempje (of course), ik had geen credit card en ook geen cash geld. En ik moest de volgende ochtend $85,- betalen aan de organisatie voor de New York tour die avond. En mijn pinpas werkte niet op de pin apparaten bij de airport en ook in het hotel niet. Lichtelijk stress.. Even overlegd en vlakbij het hotel zouden nog 2 pin apparaten zijn waar ik het kon proberen maar ze hadden liever niet dat ik alleen naar buiten ging. (Het hotel was trouwens nog 45 minuten van het centrum van New York af.) Maar ik had verder nog niemand, behalve die fransen dan, maar ik had zeker weten een gezelligere sfeer als ik gewoon alleen zou gaan. Dus hop, jas aan en gaan met die banaan. Was ongeveer 5 minuutjes lopen en snapte ook ineens waarom ze liever niet hebben dat je lopend op pad gaat. Het was mega druk met auto's en een voetpad was er wel, alleen als je niet oppaste lag je nog onder een auto. Maar het was mn eerste echte Amerikaanse wandeling dus daar geniet je van + alle herrie. Tot ik bij het stoplicht aan kwam en er een hele uitleg onder het stoplicht knopje hing. En juist doordat die uitleg eronder hing werd het ingewikkeld haha. Het is hier namelijk niet rood oranje groen bij de wandelstoplichten. Je hebt een oranje hand, een wit poppetje of een oranje hand met 15 seconden die aftellen. En in Duitsland is het bijvoorbeeld zo dat ze aftellen totdat het groen wordt, dus ik dacht dat dat hier ook zo was. Maar hier is het zo dat ze aftellen hoeveel seconden je nog hebt om aan de overkant te komen. Begreep ik eerst niet, hahaha. Lag mn eerste dag alweer bijna onder een auto plus dat ik een amerikaan een hartaanval bezorgd heb. Oeps! 

Oke goed, na 3 stoplichten begreep ik het inmiddels en was ik bij de pin automaten. Maar nee hoor... Ook dit werkte niet.. begon me lichtelijk zorgen te maken dat ik niet mee zou kunnen naar de New York tour. Dus ik weer terug naar het hotel, mn moeder geappt die met het geniale idee kwam dat ik mijn pinpas op 'Wereld' moest zetten (oja!).  Toen het pinapparaat in het hotel geprobeerd maar nog steeds deed die het niet.. (SHIT!) Ik had geen zin om weer helemaal terug te lopen naar die andere pin apparaten bij dat winkelcentrum dus had bedacht dat ik dat 's ochtends maar zou doen. Eerst maar eens gaan eten, had trouwens nog steeds geen kamergenoten, dus zat gezellig met twee zuid-afrikaanse meiden te eten. Pasta, kip, salade EN chocolade ijs! Na het eten lekker mn bed in gegaan waar ik 10 minuten in lag toen mn eerste kamer genoot aankwam, Justine een Duits meisje die gelijk mega gezellig was en gelijk mee kon lachen. (ze zetten je trouwens op een kamer samen met meiden die bij jou in de 'buurt' gaan wonen). Ik was heel blij dat het geen suffe doos was haha. En ze bood ook gelijk aan om de volgende ochtend mee te gaan naar de pinapparaten. 

En wat een pech want we moesten de volgende ochtend echt door de strooooomende regen. Wel fijn, zo konden we in iedergeval nog geen heimwee krijgen naar het weer thuis. En wat een geluk! Het pinapparaat (wat overigens een drive in was, Amerikanen zijn best een beetje lui volgensmij...) deed het!! Ik had eindelijk mijn $85,- en kon mee naar New York. Onze derde kamergenoot was trouwens nog steeds niet gearriveerd. Toen we trouwens terug kwamen in het hotel en de paraplu terug gaven aan de receptie vroeg de receptioniste wat we eigenlijk waren gaan doen, waarop ze vervolgens antwoordde dat ze ons ook wel had willen brengen, hahaha dankjewel, net iets te laat, haha. Al het personeel in het hotel was trouwens echt heel aardig en behulpzaam.

(28-12-2018): Nou toen begon de oriëntatie... En die was echt... LANG!! We hebben de eerste dag 9 uur op een stoel moeten zitten en luisteren naar een mevrouw. We begonnen om 8 uur 's ochtends en waren om 5 uur 's middags weer klaar. En tuurlijk zaten er wel wat nuttige dingen tussen maar voor de rest waren het echt wel dingen die ik wel wist of als vanzelfsprekend nam. Zoals bijvoorbeeld niet drinken of drugs gebruiken tijdens het werken/rijden en nog wel meer van dat soort dingen. Er waren trouwens 122 andere au pairs! Echt heel erg veel, had ik niet verwacht moet ik eerlijk zeggen. Ik dacht dat er niet veel gelijk na kerst zouden gaan. En ze kwamen echt overal vandaan! Brazilië, Australië, Tsjechië, Panama, Costa Rica, Denemarken, Polen, Zuid-Afrika, Spanje, Duitsland, Frankrijk en ik vergeet nog heel veel landen, maar heb het niet allemaal meer onthouden haha. Inmiddels was onze derde kamergenoot ook gearriveerd, Sara, een Deens meisje die 20 minuten van mij af woont. Toen om 5 uur moesten we gelijk door naar de bus toe die ons naar New York zou brengen voor de New York tour waar ik potverdorie veel moeite in heb gestoken om het überhaupt te betalen haha. Helaas viel de New York tour wel een heel klein beetje tegen. De microfoon in de bus deed het niet dus er werd niks verteld over waar we langs reden. Wel begon de tour guide ineens uit het niets Nederlandse sinterklaas liedjes te zingen?! What?! Bleek dat die ooit in Nederland bij de sinterklaas optocht was geweest, vet grappig. 

We gingen als eerste naar The Statue of Liberty oftewel het vrijheidsbeeld! OH YES! Vol excitement als een kleuterklas die op schoolreisje was uit de bus gestormd om vervolgens een piepklein blauw rijstkorreltje met een lichtpuntje in de verte te zien. Iedereen was dan ook echt een beetje teleurgesteld... Althans, ik wel een beetje. Kan wel een foto uploaden maar het enige wat je ziet zijn vage pixels omdat het 20 keer is ingezoomd haha. Toen gingen we door naar Times Square! Wooooohoooo, zin in! Alleen stonden we eerst een uur in de file, wat niet echt mee helpt voor het humeur van een hoop meiden in de bus met een jetlag en al 9 uur lang op een stoel gezeten te hebben die dag. Toen we eindelijk aangekomen waren, hadden we helaas (door de file) maar 10 minuutjes om even uit de bus te gaan en om rond te lopen op Times Square. Wel super indrukwekkend hoor, zó groot, zó veel mensen, zó veel licht en zóveel geluiden om je heen. Het is precies zoals je het in de films ziet maar dan beter! Na 10 minuten weer snel terug de bus in want we gingen naar the top of the Rock. Een van de hoogste wolkenkrabbers waar je uit kan kijken over de hele stad, super tof! Alleen eenmaal boven gekomen te zijn was het toch wel een tegenvallertje, het was heel mistig! En zagen dus helemaal niks.. Alleen maar wit... Helaas. Maar Justine, Sara (kamergenootjes) en ik hebben al besloten om samen een weekend naar New York te gaan om wat minder gehaast de stad te gaan verkennen. Daarna werden we weer terug gebracht naar het hotel. Ik denk dat wij gewoon een beetje pech hebben gehad met onze NY-tour. Hoor namelijk van andere au pairs die de tour ook hebben gedaan toen ze aankwamen dat die toen wel heel erg leuk was! 

(29-12-2018): De volgende dag moesten we nog vroeger dan de vorige dag eruit om onze koffers in te pakken en alvast weg te brengen. En vervolgens om van 8 tot 10 uur een first aid cursus voor kinderen te krijgen van een erg energieke vrouw uit Cuba die gelijk heel wat leven de zaal in blies. Had iedereen ook wel nodig, haha. Tot 14:00 hebben we nog meer les gehad over van alles. En om 14:00 was het dan zover, het laatste stukje reizen naar onze hostfamilies. Alle au pairs werden één voor één in groepjes opgehaald door busjes en werden naar hun vliegveld of treinstation gebracht. Samen met Sara gingen we naar het La Guardia vliegveld. Sara en ik hadden dezelfde vlucht. 

Toen kwam het volgende probleem... ik mocht maar 23 kilo aan ruimbagage mee nemen. En ik had 28 kilo! Ze hadden me er al voor gewaarschuwd dat ik bij zou moeten betalen. Maar ik had natuurlijk nog steeds geen creditcard. Gelukkig hebben ze van die handige apparaten waar je een tijdelijke betaalkaart kan kopen voor $5,- en die kon je dan opwaarderen, enige onhandige was dat je alleen maar cash geld erin kon stoppen. Dus op zoek naar een pin automaat waarvoor ik als een kip zonder kop (waren al wat aan de late kant) over het hele vliegveld heb gelopen. Om er vervolgens eentje een verdieping beneden te vinden. En THANKGOD accepteerde die mijn Nederlandse pinpas. $140,- gepind en weer snel terug naar boven om mn tijdelijke kaart te halen. Had er trouwens al eentje gehaald maar later kwam ik erachter dat je m daarna niet meer kan opwaarderen, dus heb er nu 2 ja haha. Nou, gewapend met tijdelijke betaalkaart bij de check-in voor de koffers, kreeg ik gelijk een preek van de meneer dat ik mij al had moeten inchecken bij een ander apparaat... sorry meneer... Vervolgens kreeg ik te horen dat mn koffer 10 lbs te zwaar was en dat ik daarvoor $130,- mocht neer leggen. Au... de tranen sprongen dan ook echt even in mn ogen. ZO duur?? Ja tenzij ik er wat uit wou halen, maar goed, alles wat er in zat moest toch wel echt mee... Niet meer over na denken zegt mn moeder dan, haha. Daarna samen met Sara onze eerste Amerikaanse hamburger gegeten! En snel het vliegtuig in! Richting Raleigh, spannend!

De ontmoeting en de eerste week vertel ik in mijn volgende blog, heb het namelijk best wel even moeilijk gehad de eerste week, wat ook de reden is dat deze blog zo laat pas is gekomen. Omdat ik niet goed wist wat ik er in moest zetten en zoals ik het tegen mijn moeder zei van de week: ik kan nu geen oprechte, leuke blog schrijven. Maar ik moet zeggen dat het nu wel weer wat beter gaat. Dus het vervolg komt snel!

Liefs uit het nog best zonnige (20°C vandaag) North Carolina!