Australië: Het laatste hoofdstuk

Nou daar was ik weer, na 100 jaar, voor de laatste keer op mijn reisblog. Want ik ben weer terug in het koude Nederland. Mijn doel was om nog voor het nieuwe jaar 2018 een laatste blog te schrijven, zoals je ziet, niet gelukt. Uitstelgedrag.

Oké, laat ik beginnen bij het begin. Oh nee toch niet, ik bedoel het einde, het einde van mijn avontuur in Australië. Wat een gedoe was het nog die laatste week… Georgia was ziek (of nep ziek?) Ik moest namelijk door mijn uitstelgedrag nog allerlei cadeautjes kopen, maken en dingen regelen voor het afscheid. Maar ja, dat kon niet want Georgia heeft de hele week thuis gezeten en kon dus zelf geen kant op. Vrijdag ging ze eindelijk weer naar school maar toen had ik Winnie weer thuis (vaste thuis dag van Winnie) dus dat schoot weer heerlijk op. Kreeg bij het afscheid op zaterdag ook een kaartje van Georgia waar onder andere op stond: “I loved spending so much time with you and even yesterday, I wanted to stay home so I could spend more time with you.” HAHA, dus toch! Ik dacht het al dat ze niet zo ziek was en daarom dus bij Jo zich heel ziek voor deed, want als ze thuis alleen was met mij was ze aan het rond springen en dansen, haha. Maar wel een heel mooi compliment natuurlijk en ontzettend lief!

Nou toen was toch die zaterdag 9 december eindelijk aangebroken, misschien stom, maar ik keek er heel erg naar uit om weer lekker naar huis te gaan! Die dag ervoor was ik erg laat gaan slapen omdat ik nog films had gekeken met Phil. ’s Ochtends moest ik erg vroeg op staan omdat ik nog een afscheidsfilmpje af moest maken. STRESS. Daarna ben ik met Jo, Winnie en Georgia nog naar een BONDS (het merk waar Jo voor werkt) outlet geweest omdat ik nog een bon had van 135 dollar (nog meer spullen voor in mijn enorme koffer waar ik nog heel veel ruimte in over had… kuch). Ze hadden in de winkel al alles voor 40% korting, en omdat Jo daar werkt ging er ook nog is 30% korting overheen, dat ik dacht dat ik compleet was voor 135 dollar en ging afrekenen waarop het kassa meisje zegt, ja je hebt nog 65 dollar over… Nou dan nog maar weer meer sportkleding en sokken. Voor Donna maar een sportbroek mee, voor m’n moeder een sportbroek mee. Uiteindelijk had ik nog steeds 25 dollar over. Snapte er niks meer van, maar laat maar er kan echt niet meer in mijn koffer, haha.

Toen brak dat moment aan dat ik serieus mijn koffer in moest gaan pakken (TOEN PAS?! Hoor ik jullie nu denken), had de vrijdag al wat ingepakt en vacuüm gezogen in zo’n zak. Maar dat werd zaterdag ook weer overhoopgehaald want het paste allemaal echt niet. Had al 2 volle vuilniszakken met kleding weg gedaan en nog paste het niet, had dus ook lichtelijk stress. Waarop een langslopende wijsneus Georgia zegt: “ik snap écht niet dat je dit NU pas doet! De vorige au pairs hadden 2 weken van tevoren alles al bijna in gepakt.” Ja Georgia… I know, I know… Volgens mij was m’n moeder blij dat ze er niet bij was anders had die ook stress gehad net zoals dat ik thuis voordat ik weg ging naar Australië ook 3 uur van tevoren begon met inpakken… Maar goed, eindstand: ik had 2 broeken en nog maar 3 shirtjes en de spullen die ik bij BONDS had gekocht in m’n koffer zitten. De rest van mijn kleding en spullen maken momenteel een wereldreis in een doos en komen deze kant op.

’s Middags wezen lunchen samen met de familie waar ik misschien ook au pair zou worden hierna (wat uiteindelijk niet door ging). Erg gezellig en lief dat die ook nog even afscheid van mij wouden nemen. Wel zat ik met lichte stress nog daar omdat ik mijn koffer nog verder in moest pakken, of laat ik zeggen, puzzelen hoe alles erin zou moeten gaan passen. Die was toen op dat moment nog niet klaar. Thuis weer verder met die rotkoffer, nog snel douchen en klaar maken. Bagage en rugzak nog even inpakken, daarna moest ik m’n kaartjes nog schrijven (wou eigenlijk een mooie brief voor Jo en Phil schrijven maar daar had ik echt geen tijd meer voor dus dat ga ik nog doen en naar hun opsturen.) Afscheidsfilmpje laten zien die ze ontzettend leuk vonden, kaartjes en cadeautjes gegeven. Ik had voor Jo en Phil een bon gegeven voor een etentje samen bij het hotel waar ze hun trouwreceptie hadden gehouden. En voor de meiden had ik zelf een kookboekje in elkaar geknutseld met allemaal Nederlandse recepten die hun heel lekker vinden. Zelf had ik 2 hele lieve kaartjes gekregen, een van de meiden en een van Jo en Phil. Plus nog een heel leuk tasje. Een platte! Hadden ze rekening mee gehouden zodat het er nog in zou passen, haha.

Oké koffer stond op ontploffen, alles gepakt en wel, het was tijd om te vertrokken. Nog een korte blik op het huis en m’n kamer en daar gingen we dan. Uurtje in de auto naar Sydney airport waar we nog even avond gegeten hebben en daarna afscheid hebben genomen. Ik had het er minder zwaar mee dan ik gedacht had. Ik denk dat dat kwam omdat ik heel excited was om iedereen thuis weer te zien. En niet zo goed kon wachten om weer thuis te komen. Georgia was wel echt ontroostbaar, dan komen bij mij ook echt de tranen naar boven. Nou ja uiteindelijk was het wel een tranenbende, haha. Jo, Georgia, ik. En zelfs Phil had tranen in z’n ogen. Winnie is nog iets te jong om het te beseffen en was rondjes aan het rennen met mijn rugzak op d’r rug. Het was wel moeilijk om weg te lopen en door de deur heen te stappen om naar de douane toe te gaan. Een laatste blik en daar stond ik weer zoals ik 9 maanden geleden begon, alleen, op een groot vliegveld met de tranen nog in mijn ogen.

Na de douane werd ik er natuurlijk ook nog even uitgepikt om een extra drugscontrole te doen. Daar wordt je dan toch een beetje zenuwachtig van, alles kon weer open en weer overhoopgehaald worden. Ach wat maakte het nog uit, had die dag de koffer als 1453 x opnieuw ingepakt dus die ene keer kon d’r ook nog wel bij. Toen was ik van plan om een blog te gaan schrijven over het afscheid en mensen thuis te gaan bellen. Ik ging naast een meneer zitten waar ik mee aan de praat raakte totdat ik het vliegtuig in moest. Dat schoot niet op, na al zijn dad jokes (zoals hij dat zei, grapjes die ik niet snapte) was ik blij dat ik aan de andere kant van het vliegtuig zat dan hem.

Nou toen begon het volgende, ik liep het vliegtuig in zonder ook maar op m’n ticket te kijken op welke plek ik zat. Alsof ik verwachtte dat er een stoel op zou lichten en zou roepen: Hee hallo! Hiero, dit is jouw stoel hoor! Totdat ik bijna aan het einde van het vliegtuig was aangekomen en ineens wakker werd dat ik misschien even op m’n ticket moest kijken waar ik zat en jaaaahoor, ik zat helemaal vooraan in het vliegtuig en kon dus helemaal teruglopen. En voor de mensen die vaker reizen weten dat zo’n gangpad een éénrichtingsverkeer is… Dat schoot dus ook weer lekker op. Na uiteindelijk bijna als laatste te gaan zitten begon het 15 en half uur elleboog worstelen met mijn buurvrouw.

Maar eerst nog even wat mensen gebeld want iedereen wist dat ik al zo’n 3 en half uur op het vliegveld was en nu toch wel in het vliegtuig moest zitten maar nog geen appje of niks had gestuurd. Ik raakte met iedereen op het vliegveld aan de praat dat ik gewoon simpelweg m’n telefoon nog niet aangeraakt had. De tijd was wel echt heel snel voorbij. Na iedereen weer op de hoogte gesteld te hebben dat ik levend en wel in het vliegtuig zat. Gingen we dan, de lucht in… En ik weet nog heel goed dat ik hetzelfde dacht als toen ik vertrok van Amsterdam: “Nu kan ik niet meer terug…”. Ik heb echt een super eerste vlucht gehad, ik dacht dat het heel lang zou gaan duren maar de 15 en half uur waren voorbij voor ik het wist. Heb ook zo’n 9 a 10 uur geslapen omdat ik mijzelf zo moe had gemaakt de vorige dagen. Wat trouwens ook echt heel gek was, ik stapte ’s avonds in Australië om 22:00 in het vliegtuig, dus het was donker natuurlijk. Maar het gekke was, was dat toen ik landde 15 en half uur later het nog steeds donker was! We vlogen achter of voor het licht ofzo, ik weet het niet, maar m’n hele tijdsbesef was echt helemaal weg. Heel apart. Ik kon wel lekker slapen zo!

Eenmaal aangekomen in Doha waar ik een overstap zou hebben van 2 en half uur, wat ook heel snel voorbij was. Was het toen half 3 ’s nachts op zondagnacht in Nederland, dus mensen die uit waren geweest kon ik ook nog even spreken. Op Doha mezelf nog even opgefrist en een hele nieuwe outfit kleding aangedaan waar ik nog wat leuke vriendjes heb mee genomen van de wc vandaan (kom ik zo op terug.) Wou toch een klein beetje fris aankomen in Nederland waar allemaal mensen op mij zouden wachten op Schiphol. Ik werd steeds meer excited want ik was nog maar 7 uurtjes verwijderd van Nederland!!! Maar die vlucht leek wel eeeeuwen te duren, het ging zo langzaam, ik kon niet meer slapen, wist niet wat ik moest doen, had nergens zin in. Dus dat waren lange 7 uren plus dat we ook nog iets meer dan een extra uur vertraging hadden. Ook had ik niet zulke fijne voor en achterburen. Allemaal niet zo hele hygiënische mannen. De een achter mij trok z’n schoenen aan het begin van de vlucht uit, je kan wel raden wat voor geur daaruit kwam. En dan denk je, die geur trekt wel weg na een tijdje… leuk gedacht, was niet zo. Dan had ik een man voor mij die af en toe even z’n oksels moest luchten ofzo wat ook niet naar roosjes en lavendeltjes rook. Als toppunt had de buurman naast mij last van winderigheid… Wat had ik het toch getroffen!

Oké na dus 8 uur in de stank werd er verteld dat de landing werd in gezet en dat we er bijna zouden zijn. Ik zag alleen nog niks?! Alleen maar witte wolken tot ik denk een minuut van tevoren dat we zouden landen. ALLES WAS WIT?! Ik kreeg oprecht tranen in m’n ogen en dacht: nee he, wat doe ik mijzelf aan?! De hele landingsbaan was ook wit dat ik mij echt even aan mijn stoel vasthield van: gaat dit wel goed? Kunnen ze wel remmen? Gaan we niet doorglijden? Viel allemaal reuze mee, het was een gewone landing zoals normaal.

En dan ga je door die slurf naar Schiphol. BRR WAT KOUD!!! Maar vol excitement snel wandelend naar de bagageband! En wie stonden daar allemaal achter het raam?! Allemaal vrienden en familie! En dan wil je snel naar ze toe, maar dat kon niet want het duurde nog een half uur voordat je koffer op de band komt. Dat was even irritant. Maar uiteindelijk na een half uur gek gezwaai en gelach door het raam heen, met koffer door de deur heen en kon ik ze ein-de-lijk allemaal weer knuffelen! Wat een fijn moment! Hier had ik al zo lang naar uit gekeken en het was zo leuk! Vriendinnen met een spandoek, een grote welkom thuis ballon van m’n ouders en zusje, kreeg ook nog gelijk een gekke muts op m’n hoofd gezet, want die zou ik hier nodig hebben werd erbij gezegd!

Op naar de auto! Die helemaal ingesneeuwd was… Oh jeetje wat was het koud hier…. Hier had ik niet op gerekend? Donna en Charlotte zouden met de trein weer teruggaan omdat het niet meer paste in de auto. Gelukkig hebben m’n ouders een nieuwe auto MET stoelverwarming, wat een feest! Toen we net uit de parkeergarage reden moesten we een half uur wachten want alles stond stil, wat bleek nou, het heuveltje waar de auto’s op moesten rijden om de snelweg op te rijden was zo glad geworden dat auto’s weer achteruit de oprit af gleden. Ook kregen we in die tijd een belletje van Donna en Charlotte die vast stonden op Duivendrecht omdat er niet 1 trein meer reed. Die ook nog opgepikt en met z’n 6-en in een 5persoons auto, in ieder geval lekker warm, haha. Ook hadden ze nog een broodje kroket voor mij meegenomen van het station! Die had ik al 9 maanden moeten missen, WAT lekker! Verder versprak m’n vader zich nog dat Koen thuis zou zitten met al die mensen omdat wij er zo lang over deden waar m’n moeder gelijk op reageerde van: huh waar heb je het over? Koen zit alleen thuis. Op dat moment had ik nog niet de link gelegd dat er echt mensen thuis zouden zitten haha. Daar dacht ik later pas over na. Zal wel de slaap te kort zijn geweest, haha! Na 3 uur door de sneeuw rijden kwamen we eindelijk thuis aan en jeetje mina, wat een pak sneeuw! Ik had het wel getroffen, van 40 naar 0 graden, echt een verschil van dag en nacht! Zoiets vergeet je ook nooit meer.

Thuis was ik natuurlijk vooral heeel erg benieuwd hoe Puck (hond) zou reageren dus ik rende gelijk de auto uit met alleen sokken aan door de sneeuw en wat was ze blij! Springen en doen dat beestje. Zo leuk! Toen liep ik de donkere woonkamer en ging ineens het licht aan: “SURPRISE!” Daar stonden m’n oom en tante met neefjes, m’n bazin van het kaartenwinkeltje en m’n broertje natuurlijk. Superleuk!! Verder was ik nog geen half uur binnen en kwamen er steeds meer vrienden en buren binnen lopen. Ik had dat echt niet verwacht, zo lief! En allemaal terugkom cadeautjes. Superleuk! Wat een geluk heb ik met zulke lieve en leuke mensen om mij heen.

Mn moeder had taart gebakken, er waren bitterballen gehaald, kaassoufflés en allemaal lekkere Nederlandse dingen die ik gemist had. Ik had alleen echt helemaal geen honger! Had trouwens ook verwacht dat ik heel erg moe zou zijn, maar dit was ik helemaal niet. Half 10 ’s avonds begon ik pas in te kakken. Viel ’s avonds echt als een blok in slaap en ’s ochtends half 9 weer klaarwakker.

Om eerlijk te zijn weet ik eigenlijk niet precies meer wat ik die volgende dagen allemaal gedaan heb, de eerste of tweede dag ben ik weer naar m’n huisje gegaan om de dozen met spullen uit te pakken en in alles weer een beetje in te richten. En weer een hoop vrienden allemaal weer gezien in die week.

Om even terug te komen op het vriendjes-meeneem-verhaal uit Doha. Vanaf dag 2 toen ik weer terug in Nederland was begon ik elke avond maagpijn te krijgen. Deed ontzettend pijn, maar de rest van de dag had ik eigenlijk niet veel last. Na een week werd het erger en had ik het niet alleen meer ’s avonds. Ik dacht namelijk in eerste instantie dat mijn lichaam ontregeld was door het tijdsverschil of van de kou. Aangezien ik een spastische darm heb had ik ergens gelezen dat mensen met een spastische darm er heftiger op reageren als er een warmte kou verschil is. Dus dat moest het wel zijn. Alleen werd het steeds ondraaglijker dat m’n moeder na een nacht dat ik zoveel pijn had en niet meer wist wat ik moest doen dat ik haar opbelde dat ze zei: en nu ga je naar de huisarts. Die 2 x een ontlasting onderzoek hebben gedaan en daaruit kwam dat ik een maagbacterie had op gelopen, een maagbacterie (Heliobacter pylori) die vooral in het midden oosten voorkomt waar ik natuurlijk naar de wc ben geweest en mij heb opgefrist met water. Dus daar komt het waarschijnlijk vandaan. Dit is een bacterie die in je maagwand zit en maagzweren veroorzaakt. Dus het is goed dat ik naar de huisarts ben geweest uiteindelijk want als je er te lang mee door loopt dan kan zoiets chronisch worden. Ik heb een week 3 pillen ’s ochtends en 3 pillen ‘s avonds moeten slikken en nu nog 2 weken maagbeschermers. En dan hoop ik dat het daarna helemaal weer over is!

Die week na dat ik terug was gekomen was 3FM Serious Request in Apeldoorn waar ik elke avond ben geweest (op t weekend na) en ook weer een heleboel vrienden heb gezien, heel gezellig! Wel stond ik daar dus ook een week krom van de buikpijn, haha! Want ze kwamen er die vrijdag pas achter van die bacterie.

Verder met kerst de rest van de familie ook weer gezien, ook erg gezellig. Ook moest ik natuurlijk weer opzoek naar een baan. Toen had ik via Donna misschien een baantje bij een snackbar in Ugchelen gevonden alleen zochten ze daar iemand van 15/16 voor 3 uurtjes in de week… Tja, 16, dat ben ik al een tijdje niet meer. Maar heb wel een zusje die 15 is! Dus nu heeft Roos een baantje, haha!

Inmiddels heb ik wel een ander baantje gevonden via Ries en Ineke bij Gigant. Ik stuurde twee weken geleden zaterdag middag een mailtje met CV om 13:09 en 13:11 had ik al een bericht terug of ik dinsdag op gesprek wou komen. Woensdag hoorde ik dat ik aangenomen was en donderdag had ik gelijk m’n eerste werkdag. Zo snel kan het dus gaan! Heb wel eerst een proefmaand.

Maar wat bizar, 9 maanden… en ik ben inmiddels alweer een maand thuis. Hoe gek?! Zo snel. Veel mensen vragen me ook of mijn Engels heel veel verbeterd is, maar dat durf ik eigenlijk niet zo goed te zeggen omdat je dat zelf niet door hebt. Volgens Phil is het wel verbeterd. Maar zelf heb je dat echt niet in de gaten.

Wat ik mij wel heel erg heb beseft in die tijd dat ik daar zat is wie mijn echte vrienden zijn en wie niet. Zo krijg je berichtjes van mensen waar je het eigenlijk helemaal niet van verwacht en van mensen waar je het wel van had verwacht daar heb je dan helemaal niks meer van gehoord. Of als je contact met ze opzoekt dat ze het dan alleen over zichzelf hebben. Of dat het juist nog een keer extra bevestigd wordt dat er vrienden zijn die er echt altijd voor je zullen zijn! Op wat voor tijdstip dan ook! Grappig dat je zoiets pas door hebt als je ver en lang weg bent.

Wat ik wel echt aan mijzelf heb gemerkt is dat ik het stuk minder moeilijk vind om op iemand af te stappen en iets te vragen bijvoorbeeld. Daar in Australië heb ik alles alleen moeten doen en dan ook nog is in het Engels. Voordat ik weg ging kon ik het zelfs nog wel is spannend vinden om een onbekend iemand op te bellen omdat dat ergens voor moest en dat ik van tevoren ging bedenken wat ik moest gaan zeggen. En nu heb ik zoiets van: wat heerlijk! Ik kan iemand nu bellen en in mijn eigen moedertaal praten! Dat vond ik namelijk wel lastig hoor, ik kon alle gesprekken makkelijk volgen en mee praten in het Engels. Maar als ik daar in het Engels moest bellen dan kon ik het niet goed verstaan omdat je dan beeld mist natuurlijk en de verbinding niet altijd even goed is. Dat vond ik echt heel erg irritant, moet je 30 keer vragen: sorry what did you say?

Ook ben ik erachter gekomen dat ik nog 100 jaar geen kinderen wil! Twijfel er oprecht over of ik überhaupt wel kinderen wil. Ik heb natuurlijk gezien en beseft dat je als moeder nooit vrij bent. Je staat op, bent met je kinderen bezig, als ze al niet om half 6 al in je bed liggen, je gaat naar je werk, je komt terug en bent weer met je kinderen bezig. Ik was om 18:30 natuurlijk lekker vrij en kon doen wat ik wou, maar als moeder kan je niet zeggen. Nou jongens, mijn werkdag voor jullie zit erop nu ga ik doen wat ik wil. Ook lijkt mij het opvoeden echt een dingetje en dan zijn ze nog niet eens puber. Ik moet er in ieder geval zeker nog 10 jaar niet aan denken! Eerst maar eens doen wat ik zelf allemaal wil. Daarna zien we wel weer verder.

Verder heb ik volgens mij niet heel veel meer te vertellen. Ik vond het ontzettend leuk dat jullie altijd trouw mijn blog lazen en van die lieve reacties achterlieten of appten. Dat deed mij altijd weer heel goed!

Heel erg bedankt daarvoor!!

See ya later mate!