De binnenkant van de Amerikaanse ambulance.

Nou, dit is ook weer wat. Eerst schrijf ik een hele maand helemaal niks. En nu binnen een week al 3 blogs. Dit van vanochtend/vandaag kwam namelijk ook helemaal uit het niets. Dus dacht misschien wel handig, om hier ook gelijk even een update van te doen.

Ik werd vanochtend wakker met ontzettende buikpijnen rechts onderin en dacht gelijk: oh nee he, daar gaan we weer! Een halve blinde darm ontsteking die dan weer net niet doorzet en weer terug naar huis wordt gestuurd, zoals mij dit al zo'n 4/5 keer is gebeurd. Maar dit keer was het anders en begon de pijn steeds heviger te worden naar mate ik naar de badkamer liep. Daar zakte ik door mn benen heen en moest ik overgeven van de pijn, maar ik had nog niks gegeten dus ook dat deed pijn. Heb toen gelijk mijn moeder gebeld met dat ik mij heel beroerd voelde en heel veel pijn had. Van haar moest ik Jessica natuurlijk bellen. Dus dat gedaan, die kwam gelijk even langs. En terwijl zij kwam was de pijn (gelukkig) een beetje aan het afzwakken. Ze had even aan mijn buik gevoeld (ze is zelf namelijk ook dokter) en dacht dat het meer een buikgriepje zou zijn. Kreeg van haar wat medicijnen voor de misselijkheid. En nadat ze weg ging begon het weer op te spelen en kwamen de medicijnen er ook weer net zo hard uit. De buikpijn werd echt ondragelijk en dus weer Jessica gebeld dat ik het echt niet langer hield zo. Jessica weer langs gekomen en zag dat ook. Ik kon namelijk niet meer zitten, staan of liggen. Niks verlichtte de pijn. Toen heeft Jessica gebeld met de community counseler om te overleggen wat ze het beste konden doen nu. Aangezien het medisch hier erg in de kosten kan oplopen. (Dit hebben ze met de vorige au pair mee gemaakt. Daar hebben ze geloof ik 5000 dollar voor moeten betalen omdat de tandarts in haar geval niet bij in de verzekering zat.) Ook zouden ze een weekendje weggaan en om 9:30 vertrekken.. Uiteindelijk is Avery met de kinderen vertrokken en is Jessica bij mij gebleven. Waar ik me tegelijkertijd ook nog een beetje lullig over voelde. Maar het enige wat ik op dat moment wou, was naar de dokter! En snel ook! Maakte me niet uit wat het ging kosten. Als die pijn maar weg ging. Het ding was namelijk dat Jessica mij niet gelijk mee wou nemen naar de first emergency. Omdat dat veel meer geld zou kosten dan dat we even langs een huisarts gingen. En het daar misschien ook opgelost zou kunnen worden.

Dus zo gezegd zo gedaan, bij de huisarts viel ik bij binnenkomst flauw in de wachtkamer. Wat er voor zorgde dat ik zo in een rolstoel door naar binnen ben gebracht en gelijk geholpen werd. Daar konden ze alleen niet veel voor mij doen en is er een ambulance gebeld om mij snel naar het ziekenhuis te brengen. Hier heb ik overigens niet heel veel meer van mee gekregen. Behalve dat er in de ambulance een infuus geprikt moest worden en er 3 keer mis geprikt is! En normaal ben ik een beetje panisch voor naalden en prikken. Maar nu had ik zoiets van huppa, gooi dr maar in! En snel aan de pijnstilling. Het maakte me bijna niks uit dat ik geprikt moest worden. Erger dan die buikpijn kon het allemaal echt niet worden. Toen er eindelijk een ader was gevonden kreeg ik morfine en dit maakte het al iets beter maar nog steeds had ik de tranen in mn ogen van de pijn. In het ziekenhuis heb ik nog een keer morfine gehad en werd de pijn steeds een beetje minder. Wat een verlichting... jeetje. In het ziekenhuis hebben ze wat onderzoeken gedaan waaronder ook een scan. Was heel gek trouwens, tijdens die scan kreeg ik iets in mn infuus gespoten waar je het warm van krijgt. Waar je aders warm van worden ofzo, en het voelt alsof je in je broek plast (gebeurde nooit werd er ook gelijk bij gezegd, haha.) Echt nog nooit gehad. Maar goed, uit de scan kwam uiteindelijk dat ik nierstenen heb! Dit had ik dus helemaal niet verwacht. Ze hadden het in het ziekenhuis erover gehad dat mn eierstok misschien gedraaid zou kunnen zijn, of dat er een cyste op mn eierstok kon zitten, of een blinde darm ontsteking. Geen nierstenen, haha.. Maar goed, daar kwam dus alle pijn vandaan. En er werd me ook verteld dat dit heel erg pijnlijk kan zijn en nog wel erger dan een bevalling soms. Ik mag toch hopen dat dit niet waar is haha. Anders wordt het geen bevalling voor mij ooit, haha. Ik mocht gelukkig vrij snel weer naar huis toe met 6 verschillende soorten medicijnen die ik nu in moet nemen om de misselijkheid tegen te houden, de pijn te stillen en de belangrijkste, om de niersteen er uit te laten komen. Dus dat is nu het gene waar ik even op moet wachten. Verder voel ik me nu best wel oke, zit nog onder de morfine denk ik. En ben ook nog lekker slaperig. Dus ben benieuwd hoe het straks gaat als dat uitgewerkt is. Ik hou jullie op de hoogte! :)

Verder wil ik jullie ook nog even bedanken voor alle lieve berichtjes onder mn afgelopen blogs! Echt heel erg fijn om te lezen en die berichtjes doen mij echt heel erg goed! Dankjewel!