New hostfamily and the first few weeks.

28 januari 2019 - Raleigh, North Carolina, Verenigde Staten

Als eerste, sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat deze blog kwam...

(Woe 16-01-2019): 2 zitten er op school, 1 is ziek en ligt op de bank, er zijn geen wasmachine tabletten meer dus kan niet wassen, de vaatwasser is al uitgeruimd. Dus is het nu een goed moment om het vervolg van de vorige reisblog te schrijven. Aangezien ik hier inmiddels ook alweer bijna 3 weken ben, werd het wel tijd. Maar om heel eerlijk te zijn, zijn we nu alweer 5 dagen verder dat ik verder schrijf... (Ma 21-01) oeps. En inmiddels is het ook alweer 28-01. Vandaag ga ik het eindelijk af schrijven!!!

(Za 29-12-2018): Zaterdag, Toen Sara en ik uit het vliegtuig stapten stond daar de familie van Sara met ballonnen en al op haar te wachten. Maar Jessica en Melina (de huidige/vorige au pair) kon ik nog niet vinden dus eerst maar even mn veels te zware 130 dollar koffer op gehaald. Ik wist niet zo goed waar ze konden staan. Dus ben maar wat rondjes gaan lopen totdat ik Melina van de roltrap af zag komen. Boven kreeg ik gelijk een dikke knuffel van Jessica en gingen we richting de auto, ze wonen een kwartiertje van de airport af. Grappige was, het parkeerticket was kwijt, dus we hebben eerst met zn 3en de hele auto overhoop gehaald om het kaartje terug te vinden. Niet gevonden. We zijn er wel uitgekomen door de hulp knop op het slagboom apparaat. Toen we thuis kwamen was Avery (hostdad) al naar bed, wat ik misschien een beetje gek vond aangezien het pas 21:00 uur was. Dat de kinderen naar bed waren had ik wel al verwacht. Melina zou met vriendinnen een girls night hebben die avond en had mij ook mee gevraagd. En tja, vrienden heb ik nog niet, dus laten we gelijk maar mee gaan. Na een korte blik in mn appartementje en de koffers snel neer gegooid te hebben ben ik mee gegaan met Melina. Gewoon gezellig gekletst met zn vieren, film gekeken en daarna heeft Melina mij weer naar huis gebracht. De andere meiden zijn wel wat jonger dan mij en zo hadden ze het de hele tijd over nep ID's regelen om clubs binnen te komen. Ik had net die dag een hele lange speech gehad bij de orientatie dat je absoluut geen nep ID's mocht hebben en dat ze daar heel streng naar controleren. Ik was een beetje confused haha. Je mag hier namelijk pas vanaf je 21e bij clubs naar binnen of uberhaupt alcohol drinken. 

Thuis heb ik mijn even rustig mijn appartementje bewonderd, want echt, ik heb weer eens zo'n geluk dat ik mijn eigen afgelegen huisje heb. Ik woon boven een dubbele garage. Met een eigen badkamer, keuken en woonkamer. Het is groter dan mijn appartement thuis, haha.

(Zo 30-12-2018): Zondag, Ik heb het uitslapen tot een minimum beperkt, ook al was ik echt heel erg moe. Ik vond het niet kunnen om tot heel laat uit te slapen en de kinderen + hostdad te ontmoeten ergens in de middag. Dus rond een uurtje of half 10 ben ik binnen gelopen. En ik kan me eigenlijk al niet eens meer zo heel goed herinneren hoe het ging. Gewoon een hoi en hai en how are you. En kinderen even snel gezien, kadootjes gegeven. En dat was het volgensmij wel een beetje. Was niet heel speciaal of bijzonder. Ik had Grantham (7) het spelletje Halli Galli gegeven en Aniston (3) uno junior en Jamerson (8 maanden) een baby knuffeltje van Het Muizenhol natuurlijk, haha. En de ouders een stukje Old Amsterdam kaas, stroopwafels en drop. Wat ze erg lekker vonden. Met Grantham heb ik het spelletje Halli Galli gespeeld en kort daarna kwam Melina langs om even gedag te zeggen en om te vragen of ik mee wou shoppen samen met die zelfde vriendinnen als die avond ervoor. Ze hadden namelijk nog geen outfit voor oud en nieuw. Dus toen ben ik ook weer mee geweest. En ik was echt een beetje geshockt toen ik daar in het winkelcentrum liep. Iedereen liep erbij alsof die zo uit zn bed was gerold en perongeluk was vergeten aan te kleden. Iedereen loopt hier in een te grote sweater, leggings en UGG's of crocs! (Nee mam, je laat die crocs gewoon thuis hoor, haha!) Ik moet eerlijk zeggen dat ik die meiden nog niet helemaal als mijn eigen vriendinnen zie. Ze zijn sws een stukje jonger (19 en 20). En zo zei er eentje: "Oh dan kan ik deze jurk en voor oud en nieuw dragen en voor mn verjaardag." Waarop de ander antwoordde: "Nee dat kan echt niet, dan kan je maar één Instagram post plaatsen." Oke dan..... Ik hield wijselijk mijn mond. Haha. Ook moet je voor oud en nieuw een outfit aan hebben met glitters, veeeel glitters. Beetje Toppers stijl. En nu ben ik echt zo'n meisje die graag in de glitters rond loopt.. Not. Maar goed, uit eindelijk na 20 duizend te korte glitter jurkjes ben ik op een degelijk glitterrokje uitgekomen. Daar doen we een zwart hempje boven, een zwart vestje, een panty en hakken. En ik vond het wel helemaal prima. Want dat is wel grappig he, de Amerikanen lopen er als net-uit-bed-gerolde personen bij. Maar als ze naar een feestje gaan, dan is het ook echt ALL THE WAY.  

Oke outfit gevonden, even naar de supermarkt geweest, boodschappen gedaan voor in mijn appartementje. En weer terug naar huis. En om eerlijk te zijn heb ik echt geen flauw idee meer wat ik 's avonds heb gedaan. Ik denk dat ik op tijd naar bed ben gegaan. Niks bijzonders in ieder geval.



(31-12-2018): Maandag, Ik hoefde nog niet te werken, mocht een paar dagen bij komen eerst, wel heb ik een beetje mee gekeken met Melina natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet meer zo heel goed weet wat we gedaan hebben. Als ik het mij goed herinner hebben we een ijsje gegeten en wat spelletjes thuis gedaan, niet heel bijzonder. 's Avonds hebben we ons klaar gemaakt bij Carla (Zuid-Afrikaanse au pair), vriendin van Melina. Die twee zijn trouwens echt veramerikaanst, jurkjes, veel glitters, veel skin showing. Het was ook wel gek, ik had een klein mini tasje met een mascara, consealer en blush en dat was het wel. Kwamen hun aan met een enorme koffer/doos helemaal vol met make-up. Ik was ook in een half uur klaar met mn haar en makeup. Toen moest ik nog anderhalf uur op hun wachten. Haha.. Daarna hebben we Alina (ook een au pair vriendin van Melina) opgehaald en door gegaan naar het huisfeestje wat een uurtje rijden was. Toen we aankwamen was het wel een beetje awkward moet ik zeggen, ik kende niemand en de rest kende wel iedereen natuurlijk. Dus dat was even gek, maar een paar drankjes erin en alles was oke. En daarbij heb ik heel lang buiten met iemand staan kletsen waar ik nog steeds contact mee heb. Dus dat is wel leuk. Het was trouwens echt een Amerikaans huisfeest zoals je altijd in films ziet, een groot huis, de rode bekers, heel veel drank, pizza dozen, veel mensen, en ook veel mensen dronken. Uiteindelijk was het gezelliger dan verwacht. We bleven daar ook slapen, al sliep ik pas om 5 en om 8 uur gingen we gelukkig al weg. Het was echt een grote zooi in het huis, het zag er echt niet uit. Het huisfeestje werd trouwens gegeven door een andere au pair die het feestje mocht geven in het huis van haar host family. Zou ik zelf echt nooit doen denk ik, denk ook niet dat dat mag hoor. Toen onderweg een ontbijtje gegeten bij The waffle house, wat erg lekker was! Haha. We zagen er alle 3 niet uit, make up zat overal, hadden onze glitter dingen nog aan, dus liepen er een beetje gek bij. Maar we we werden heel goed verzorgd, ik vind de mensen hier in Amerika echt heel aardig. Zo zagen hun ook wel dat we een kleine hungover hadden, er werd gelijk jus d'orange neer gezet en dat ze helemaal snapte hoe we ons voelde haha. Eenmaal thuis, Nederland nog even gebeld en gelukkig nieuw jaar gewenst. 

(01-01-2019): Dinsdag, Melina en ik waren allebei vrij. Ik kan me niet zo goed meer herinneren wat ik gedaan heb. (Het nadeel van een maand later schrijven...) Volgensmij heb ik gewoon lekker uitgeslapen en niet zo heel veel gedaan. Ook in deze dagen heb ik de familie niet veel gezien of gesproken. Waar ik mij niet helemaal oke bij voelde. Dit heb ik uitgesproken en naar Melina en die zei dat ik me daar niet druk over hoefde te maken omdat de familie gewoon niet zo is... 's Avonds zijn we eerst uit eten gegaan en daarna wouden ze uit gaan om Melina haar verjaardag te vieren om 00:00 uur. Alleen kwamen ze nergens naar binnen. Omdat er 2 een fake ID hadden en ze overal door hadden dat de ID's verlopen waren.. Dus uiteindelijk waren we al om 23 uur thuis haha. Vond ik niet zo heel erg om eerlijk te zijn. De afgelopen dagen waren best hectisch geweest. 

(02-01-2019): Woensdag, dit was mijn eerste dag dat ik ging werken. Of nja, dat Melina mij in ging werken. Begonnen om 10:30 en waren om 18:30 weer klaar. De kinderen waren nog steeds vrij van school, dus zijn we langs Carla gegaan met de kinderen. De ouders van Carla zijn heel goed bevriend met Jessica en Avery en hebben een beetje dezelfde leeftijden aan kinderen. Dus kunnen leuk met elkaar spelen. Overigens was Melina ook jarig deze dag. En hebben we wat leuke dingen gedaan met de kinderen, zoals ijsjes eten, film kijken en dat soort dingen.

Donderdag, vrijdag en zaterdag ook gewerkt. Ook gingen alle kinders weer naar school dus kon ik ook een beetje de school routines zien. Wel had ik al gelijk struggles met het meisje van 3, Aniston. Of nja, zij had wat struggles met mij. Ze wou echt niks van mij weten. Mocht nog geen sok bij haar aan doen. Ook heeft ze een dingetje dat als ze in slaap valt (wat elke dag wel een keer gebeurd) en daarna wakker gemaakt moet worden, voor minimaal 30 minuten begint te huilen. En Melina probeerde steeds wat meer afstand te nemen zodat ik het een beetje kon overnemen. Hier was Aniston het niet mee eens natuurlijk. Dus dat was een hoop geschreeuw en gehuil in die eerste week. Lastig! De oudste, Grantham (7) en de jongste (8 mnd) waren gelukkig wel oke met mij. Maar ik moet zeggen dat ik 'm wel een beetje kneep voor het feit dat ik die week erna het zelf moest gaan doen. Nu kon Melina af en toe even instappen nog en was het oke voor haar. Zaterdag hebben we maar een halve dag gewerkt, 's avonds ben ik wezen eten met Melina en zijn we naar de bioscoop geweest. Die donderdag avond had ik trouwens pas voor het eerst een echt gesprek met de ouders. Wat ik best een beetje vreemd vond, maar denk dat ze het gewoon erg druk hadden. Oja en de vrijdagavond hadden Carla en Melina hun verjaardags feestje voor de families gevierd. Ook dit was een beetje ongemakkelijk voor mij. Het voelde heel erg alsof ik er niet bij hoorde en zo had ik het ook best een beetje moeilijk. Gelukkig was er een buurvrouw waar ik een tijd mee heb kunnen kletsen. 

(06-01-2019): Deze zondag zou Jamerson haar baptism (doop). Dat vond ik natuurlijk wel leuk om mee te maken, nog nooit zoiets mee gemaakt. En zo zou ik ook gelijk een groot gedeelte van de familie ontmoeten. Wel duurde de dienst erg lang en ik had een hoest mee genomen uit Nederland. En mocht ik nou net een kriebel hoest krijgen tijdens die dienst.. Heel fijn, haha! Maar wel heel bijzonder om mee te maken. Thuis was er eten bezorgd en hadden we met iedereen die er bij was een grote lunch. En de rest van de zondag heb ik heerlijk in mijn appartementje door gebracht. 

Die maandag, dinsdag en woensdag waren de laaste dagen dat ik ingewerkt zou worden door Melina. Wel heb ik al heel veel zelf gedaan die dagen. Ook mocht ik gelijk rijden, wat helemaal prima ging. Alhoewel, dinsdag moest ik ergens heen om mijn Social Security Card aan te vragen. Ik heb zojuist even opgezocht wat het is, haha. Het komt eigenlijk overeen met een BSN nummer in Nederland. Maar goed, daarvoor moest ik 20 minuten rijden. En ik had nog geen telefoon met internet. Dus thuis had ik de google maps route gedownload zodat ik er toch kon komen en dat ging helemaal prima! Op tijd en wel aan gekomen. Het zou om 9 uur open gaan en ik was op tijd weg gegaan zodat ik snel aan de beurt kon zijn omdat ik had gehoord dat het ontzettend lang kan duren. Dus ik was daar rond half 9. En tot mijn grote verbazing stond er al een enorme rij voor de deur. WAT? haha. Rond 10 voor 9 kwam er iemand buiten met een megafoon om de regels uit te leggen en hoe het er in binnen aan toe zou gaan. Opzich ging het allemaal best wel snel. Ik denk dat ik half 10 weer klaar was. Maar goed, toen moest ik weer terug naar huis komen. En ik dacht omdat ik dezelfde route weer terug moest rijden, die route wel op mn google maps dan nog stond.. Maar helaas pindakaas, dat werkte niet zo. En ook kon ik het niet opzoeken zonder internet. Oke nou prima, ik dacht dat ik wel een beetje richtingsgevoel had en de weg zonder google maps wel terug kon vinden. HAHA goed bedacht, maar verkeerd gedacht. Ik wist de weg terug niet meer. En voordat ik het wist reed ik ineens op de snelweg voor de eerste keer!! Ik had echt geen idee waar ik heen moest. Heb heel wat rondjes gereden, heel stom wel, want je telefoon registreert dus wel offline waar je allemaal bent geweest. Thuis keek ik op mn google maps en zag je dat ik heel wat rondjes had gereden, hahah! Maar thank god voor de Mc Donalds met Wi-Fi in Amerika elke 5 minuten langs de weg. Dus uiteindelijk even naar de Mc Donalds geweest om met de Wi-Fi de weg terug te vinden.. En gelukkig is dit gelukt! Wel rijden de Amerikanen ietsje anders dan wij Europeanen, zo is het ontzettend makkelijk om een rijbewijs te krijgen, je krijgt les van je ouders, het kost $30,- om een examen aan te vragen, ze rijden een klein blokje om en hop daar is je rijbewijs! En geloof me, dat is echt te zien op de weg, knipperlichten kunnen hier haast niet kapot gaan, die worden gewoon niet gebruikt. Ze halen je van alle kanten in. Maakt echt niks uit en er zijn zo'n 5 banen naast elkaar. Ik vind het verkeer best heftig hier. Ook staan hier echt 1000 stopborden op elke hoek van de straat. De weg naar de school van de meiden heb ik in die 5 minuten rijden 4 5 stopborden. En oja, dat vind ik ook zo gek. Dan heb je een kruispunt met 4 straten weetje wel, en bij elke straat staat een stopbord. Dus dan denk je, huh? wie mag er nou eerst? Maar dat gaat dus zo, de gene die als eerste bij het kruispunt aan kwam die mag als eerste en zo gaat het in die volgorde. Ja ik heb al heel wat toeters naar me gehad dat ik nu toch eindelijk eens moest gaan rijden omdat het mijn beurt is. Hoe maak je het onnodig ingewikkeld? Haha. 

Donderdag was mijn eerste echte dag alleen, wat ik best spannend vond omdat die middelste echt grote problemen heeft met dat ik er uberhaupt ben en dat ik dingen tegen haar zeg of van haar wil. Ik begon om 7:30 en werk dan tot 9:30 en maak in die tijd hun rugtassen klaar met lunch enzo en om 9 uur breng ik ze naar school. Grantham wordt door de ouders naar school gebracht om 730, dus daar hoef ik niet naar om te kijken 's ochtends. Aniston was natuurlijk nog steeds niet erg enthousiast en wou niet de auto in, eenmaal in de auto wou ze er bij school weer niet uit. Maar gelukkig is er hier carpool bij de scholen en worden ze de auto uitgehaald door de juffen en heeft ze niet veel in te brengen. Dat is trouwens ook best gek hoor, je staat in een lange rij op de oprit van de school en dan bij de voordeur halen de juffen de kinderen uit de auto en rij je zo weer door. Daarna parkeer ik de auto bij de school en breng ik ook Jamerson naar haar klas (is nog te jong voor de carpool). Dan om 9:30 ben ik vrij tot 12:45 en haal ik ze weer op om 13:00. En ik verwachtte echt een hele hoop, maar op een of andere manier kwam Aniston naar mij toe gerend toen ik d'r op haalde en gaf ze me een knuffel en liet me enthousiast de klas van Jamerson zien. Ik wist niet goed wat mij overkwam. Ook had Avery aan haar beloofd dat we naar haar favoriete afhaal restaurant zouden gaan om wat chicken nuggets en ijs te halen. Dus dit hebben we gedaan. Wel viel ze in slaap in de auto met haar ijsje op dr schoot. Dus ik dacht jahoor... Daar gaan we, dit wordt een hoop gehuil. Maar wonder boven wonder was ook dit niet het geval.Ik wist echt niet wat mij overkwam. Dus uiteindelijk was dit echt een hele goede dag en gaf mij dit weer een beetje hoop voor de rest van de dagen. Maar het werd helaas alleen maar erger de volgende dagen. 

Vrijdag ging het begin opzich wel oké, totdat we Grantham van school gingen ophalen en was ze in slaap gevallen. Gister was ze best goed wakker geworden toen ik haar wakker maakte dus daar maakte ik me niet zo druk om. Ik wou die middag koekjes met ze bakken maar had nog wat ingrediënten nodig. Dus waren we naar de winkel gegaan en toen begon het hele drama. Ze wou de auto niet uit komen, huilen, brullen, uiteindelijk heeft haar broer haar na 20 minuten de auto uit gekregen zonder al te veel gegil (Jamerson was ook mee, dus ik was met 3 kinderen in totaal). Toen we in de winkel aankwamen begon ze weer met huilen, toen kwam een oude man die een grapje met haar maakte, ik was opgelucht want ze was weer stil. Alleen toen we verder wouden lopen, wou ze niet meer lopen, ze begon keihard te gillen, huilen, krijsen. Ze wou niks meer, ik kon hoog springen, laag springen, aardig doen, streng doen. Het was eigenlijk meer zo, hoe meer ik deed en zei hoe harder ze begon te gillen. Op een gegeven moment lag ze op de grond te slaan, te schoppen, en het gekrijs was oor verdovend. En de hele winkel stond toe te kijken, ondertussen had ik ook nog een babytje in mn arm en Grantham die ook probeerde te helpen. Het was zo erg.. Ik stond gewoon helemaal te trillen, niet wetende wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik haar bij de arm gepakt en mee genomen terug de auto in en zijn we weer naar huis gereden zonder ook maar iets gekocht te hebben. Ik voelde me schuldig tegenover Grantham die veel zin had om koekjes te bakken. Ik heb Aniston in de auto duidelijk verteld dat ik heel teleurgesteld en verdrietig was om haar gedrag. Ik vraag me af of ze dat begrepen heeft. Maar ze was uiteindelijk wel heel stil. Thuis heb ik de TV aan gezet en mn moeder huilend op gebeld dat ik naar huis wou. En niet meer hier wou zijn. Ondertussen belde Jessica mij om iets te vragen, ik kon mezelf natuurlijk niet meer groot houden en heb Jessica ook verteld wat er gebeurd was. Die is gelijk naar huis gekomen en hebben een goed gesprek gehad. En dat ik alles goed had gedaan en dat het niet aan mij lag. Maar dat Aniston het heel moeilijk heeft met de overgang van de au pairs. Later hoorde ik ook nog dat Aniston tegen Jessica had gezegd dat ik gemeen was en dat ik haar geslagen had. Gelukkig geloofde Jessica daar helemaal niks van. 's Avonds hebben ze Grantham en Aniston mee genomen uit eten zodat ik alleen Jamerson had en even bij kon komen. Dit was echt een heftige dag. 

Die dag erna, zaterdag, was niet echte een betere dag. Ik had de hele ochtend alleen Jamerson, ik zou Aniston en Grantham alleen het laatste uurtje even hebben. Ze leek in eerste instantie oke, keek een film en er was niks aan de hand. Maar een minuut later nadat Avery weg was gegaan. Rende Aniston het huis uit op haar sokken zo de straat op zonder ook maar ergens naar te kijken, ze wou naar papa. Dus ik dr achteraan op mijn sokken (met onder tussen nog een baby rond kruipend binnen). Aniston wou niet meer naar binnen. Na een korte achtervolging op sokken op de straat kon ik dr te pakken krijgen en heb ik dr opgetild en naar binnen gedragen, met heel wat gespartel. Daar heb ik voor de deur moeten staan want ze wou weer weg rennen. En natuurlijk weer een hoop gekrijs en gehuil, daarna begon ze mij te slaan en te schoppen. Gelukkig is Grantham heel wijs en nam de zorg op zich voor Jamerson, want ook die moet je goed in de gaten houden anders ben je die ook zo kwijt. Toen ze mij begon te slaan en te schoppen heb ik haar op de time out stoel gezet. Wat natuurlijk ook niet erg in dank werd afgenomen. Ze ging er dan ook steeds weer af om weg te rennen, ik heb haar denk ik wel, zonder te overdrijven, 30 keer weer terug moeten zetten. Uiteindelijk had ze door dat het geen zin had en bleef ze zitten. Nadat ze wat gekalmeerd was heb ik met haar gepraat en dat papa en mama snel weer terug zouden komen. En gelukkig kort daarna kwam Jessica thuis. Ik was blij dat ik klaar was, weer even gesproken met Jessica natuurlijk en dat we even moeten kijken hoe dit verder gaat, dat er anders misschien hulp van buitenaf moet komen.) 's Avonds ben ik sushi wezen eten met Sara (Deense meisje van de oriëntatie die hier in de buurt woont) en zijn we naar de bioscoop geweest. Even wat afleiding en wat anders dan kinderen was wel heel erg fijn!

Die zondag daarna heb ik de hele dag in mijn bed gelegen, ik had echt nergens zin in. Met wat vrienden van thuis gebeld wat me ook wel weer even goed deed.

En maandag begon de hele week weer opnieuw. En jeetje wat keek ik daar weer tegenop.. De maand was niet heel gezellig met Aniston, maar het was te doen. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest doen, ik hoefde maar iets verkeerds te zeggen of te doen in Aniston haar ogen. En alles was weer helemaal mis. Dinsdags werd ze ziek en lag ze de hele middag op de bank. En dat heeft ze de rest van de dagen ook gedaan. Ze is ook niet naar school geweest de rest van de week.. Gelukkig omdat ze ziek was had ze niet zoveel energie om veel herrie te schoppen. Ze lag vooral veel te slapen. Dat was ook het moment dat ik deze blog begon te schrijven bedenk ik me nu. Ook werd Jamerson ziek, dus die had ik donderdag en vrijdag ook nog thuis. Dat waren lange volle dagen. Gelukkig was ik dit hele weekend vrij. 1 x in de maand heb ik een heel weekend vrij. De andere weken heb ik 1,5 dag vrij. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het erg veel vind. Ik werk 45 volle uren per week. Plus daarbij dat ze vaak te laat zijn en ik moet overwerken. Wat af en toe best wel irritant kan zijn. Je kan de kinderen moeilijk alleen laten. In het weekend heb ik niet zo heel erg veel gedaan. Ben even met Sara op stap geweest en wat gegeten. Oja jeetje, dat rijden, Google maps is soms mijn beste vriend. Maar soms dan gooi ik mn telefoon het liefst uit het raam. Ook al staat je hele telefoon in het Nederlands, toch begint Google maps te praten in miles en foot. Dan krijg ik een aanwijzing van: sla over 100 foot rechtsaf... Uh ja shit, wat is 100 foot? Oke dan begin ik te denken, hoeveel centimeter is een gemiddelde voet? Uhm, 1 voet is denk ik 25 cm gemiddeld... Dat x 100. Dan komen we uit op 250 meter. Nja goed, tegen die tijd dat ik dat had uitgerekend was ik al 3 afslagen te ver. Dus dat schiet niet zo goed op. Gister ook, toen moest ik ergens heen, zegt die: rijd naar het oosten. Uh sorry??? Oosten? Waar heb je het over? Vertel me gewoon links of rechts, ik kan geen sterren lezen? Sara heeft me al heel wat keren uitgelachen. Ik ben ook standaard elke keer 15 minuten te laat omdat ik het niet kan vinden waar we hebben afgesproken. lekker ingewikkeld allemaal. 

We komen al bijna tot een eind bedenk ik me nu, we zijn alweer aangekomen tot afgelopen week. Afgelopen week ging het wel beter. Ik had wat halve dagen, zo hoefde ik deze week maar 2 keer om 730 te beginnen. en wo do vrij om 1245 tot een uur of 18:00, 20:00 of 21:00. En dinsdag was ik bijvoorbeeld om 15 uur al klaar. Dus qua rooster was het geen vervelende week. Maar Aniston is nog niet het best gedragende kind haha. Hier en daar is het wat lastig. Zaterdag moest ik wel de hele dag werken helaas. Maar 's avonds gezellig naar de bioscoop geweest met Sara. En zondag, gister, was er een cluster meeting. Dit wordt 1 keer per maand georganiseerd door de community counseler (Dat is zeg maar de mentor van deze area van de au pairs. Als een au pair een probleem heeft of een vraag of wat dan ook, dan is dat de gene die je 24/7 kan en mag bellen.) En de cluster meeting is dan voor alle au pairs in deze buurt om elkaar te ontmoeten. Dus daar was ik gister heen geweest, maar was nog niet zo super enthousiast. Zat helaas in een groepje van 4 waarvan ik er 2 al kende. En de andere groepjes heb ik niet gezien of gesproken. We gingen op scavenger hunt. Soort van speurtocht in een winkelcentrum. met opdrachten als: neem een rietje mee, neem een servetje mee, maak een foto samen met een werknemer uit een winkel. Het was misschien niet helemaal voor onze leeftijd als ik heel eerlijk ben haha. Volgende maand weer een nieuwe kans! :)

Vandaag om 730 begonnen en de vorige au pair is hier even voor vandaag en morgen, morgen vliegt ze terug naar Duitsland. Dan is ze 2 jaar en een maand hier in Amerika geweest! Ik moet zeggen dat ik mij nog niet 100 procent happy voel, zo zijn er veel kleine dingetjes wat ik lastig vind. Bijvoorbeeld dat ik 6 dagen per week werk en 45 uur. En dus voor mijn gevoel niet echt vrije tijd heb. Ook komen de ouders vaak te laat, dus werk ik al langer soms. Ook weet ik niet zo goed of ik wel echt een band met ze op zal bouwen, ik heb het idee dat ze gewoon niet helemaal zo zijn. En net zoals vandaag, ik heb mijn werkschema voor deze week nog niet (hoor ik op zondag te krijgen). Ook hoorde ik vandaag dat ze dit weekend op ski trip gaan, maar laten de baby thuis. Wat betekend dat ik gewoon mag werken (wel samen met familie leden want ik mag maar 10 uur per dag werken). En dus ook dat ik 7 dagen werk deze week (wat eigenlijk niet mag), ik heb namelijk recht op 1,5 vrije dag per week. Dus ik heb al met de community counseler gebeld vanochtend of dit mag en wat ik er aan kan doen. Dus vanavond als Jessica thuis komt moet ik even een gesprekje aan gaan, wat ik best lastig vind eerlijk gezegd. Dus ja... En zo zijn er wel meer kleine dingetjes waar ik het een beetje moeilijk mee heb. Dus ik moet maar even kijken hoe het allemaal gaat lopen.. Als ik mij zo blijf voelen dan ga ik wel naar andere opties kijken. Uiteindelijk moet ik ook een leuk jaar hebben, daar kom ik tenslotte voor. Maar ik geef het nog even wat tijd. 

Dusja so far, mijn Amerikaanse experience. Misschien niet de meest leuke en gezellige blog.. Maar dit is even hoe het is nu.. En sorry voor eventuele spelfouten, ik heb inmiddels een baby rond kruipen die net wakker is geworden. En die vind echt van alles wat los en vast zit op de grond, haha!

Oja! En ik heb van de week te horen gekregen dat mn moeder samen met mijn oom 14 t/m 25 maart langs komt ! Dus dat is wel echt super leuk!!

Ik hou jullie op de hoogte en tot snel! :) 

12 Reacties

  1. Charlotte Wijnbergen:
    28 januari 2019
    Hey Moyra, pittig hoor. Voelt nog niet echt goed daar, maar twijfel niet aan je eigen capaciteiten! Je bent echt goed met kleine kinderen, dat heb ik wel gezien toen je op onze kinderen paste. Die waren ook niet altijd even meegaand. Heeft gewoon wat tijd nodig. Heb vertrouwen, komt allemaal goed (uiteindelijk 😉). Liefs Eric en Charlotte (en natuurlijk ook van Joris en Lucas)
  2. Pake en Oma:
    28 januari 2019
    Het is eerst moeilijk ,maar je moet het ook de tijd geven . Jij moet wenen ,en zij ook aan jou , maar het komt wel goed .maar daar hebbenwe het al over gehad via de skype, maar het is een heel verhaal geworden , en zijn we helemaal de hoogte ,probeer nu eerst maar te genieten ,niet ieder een krijg deze kans ,of durft het niet dikke knuffen ,en we horen weer gr
  3. Pake en Oma:
    29 januari 2019
    Dit was een heel verhaal maar waren op de hoogtevia skype .rustig aan ieder een de kans geven aan elkaar te wennen ,en dan komt het wel goed , daar hebben we het ook over gehad vorige week Pake zei ik had ook wel eens een schip gehad wat ik niets vond , maar ja je moest het er meedoen ,daar word je sterk van . En hij is er ook gekomen rustig aan,en dan komt het wel goed een dikke knuffel gr pake en oma .
  4. Rity:
    29 januari 2019
    Ach lieverd wat een verschil met je Australische gezin. Maar dat was dan ook wel heel bijzonder. Neem de tijd om aan elkaar te wennen en blijf in gesprek. Je kunt het best. Maar ik heb weer genoten van je schrijfstijl. Dank je dat we met je mogen meekijken in je leven daar. Dikke kus
  5. Ellen Schröder:
    29 januari 2019
    Denk veel aan je en hoop dat het steeds wat beter zal gaan. Het zal zijn tijd nodig hebben. Aan jou zal het zeker niet liggen, je bent goed met kinderen en je inzet en plichtsgetrouwheid is enorm. Blijf vooral ook overleggen met de ouders over eventuele oplossingen. Je bent een kanjer.
  6. Angelique Veenhuizen:
    29 januari 2019
    Hoi Moyra! Wat een verhaal en wat een belevenissen. Het is weer even omschakelen maar uiteindelijk zal alles goed komen. Aan jou ligt het niet. Hou je sterk liefs Angelique
  7. Mariëlle:
    29 januari 2019
    Hallo Moyra. Wat een verhaal weer. Hoop dat de aankomende tijd beter al gaan. Het heeft tijd nodig. Wens je heel veel sterkte en wijsheid toe. Gr Marielle.
  8. Bauke:
    29 januari 2019
    Wat een verhaal Moyra. Ik hoop voor jou dat het beter zal gaan en de tijd zal dat leren. Blijf in gesprek met de ouders al zal dat altijd niet even makkelijk zijn. Veel sterkte en blijf bij je gevoel.
  9. Bart:
    29 januari 2019
    Alles is al gezegd door iedereen. Vooral dat iedereen zegt dat het niet aan jou ligt. Dat vind ik ook, hoor.
    Het ziet er wel een beetje naar uit dat ze vooral aan zichzelf denken. Als zij het maar goed hebben.
    Dan helpt maar één ding en dat is gewoon op je rechten staan. Zonder pardon. Die richtlijnen zijn niet voor niets opgesteld. In het verleden zijn natuurlijk al veel au pairs zo behandeld door families.
    Gewoon op een nette manier zeggen dat jij op je rechten staat en als ze en keer iets meer willen dat ze het gewoon aan je kunnen vragen.
    Als ze dat vervelend vinden en daardoor ook vervelend gaan doen, dan is het einde oefening.
    Mijn tip: zeg duidelijk wat je wel en niet wilt. Meestal lost het probleem zich dan vanzelf op. Je wordt vaak pas serieus genomen als je jezelf serieus neemt en voor jezelf opkomt. Bedenk ook dat je niks te verliezen hebt, alleen maar te winnen.
    Hou je haaks, ik weet zeker dat je hier goed doorheen zult komen.
    Een knuffel van je pa. Xxx
  10. Ineke Van Der Leij:
    30 januari 2019
    Het moet wél leuk zijn, vind je niet?? De tijd zal het leren. Hoop voor je dat het binnenkort verbetert!! Fijn dat mama komt hoor!! Heerlijk even stoom afblazen en bijknuffelen!!
    Sterkte meiske, we leven met je mee!! Knuffels, Ien
  11. Tante Cobi:
    31 januari 2019
    Hoi Moyra.....phoe, dat is een pittig maandje. Maar ik sluit me helemaal aan bij Pa-Bart....tenslotte hebben ook zij een contract getekend met jouw plichten EN rechten. Laat de familie maar kennismaken met een lieve, en assertieve Moyra. Als ze dat kunnen waarderen, dan zit je bij een goeie familie, zo niet.......juist.
    Hou je haaks meisje...lieve groet van T.Cobi
  12. Roger en Wieke:
    1 februari 2019
    Ha Moyra, wat heftig voor je. Wat zul je je af en toe radeloos voelen. Twijfel niet aan jezelf hoor, je bent enorm goed met kinderen!! Het lijkt alsof niet alleen de kinderen, maar ook de ouders de grenzen aan het opzoeken zijn. Goed dat je het gesprek bent aangegaan. Je kan niet duidelijk genoeg zijn op dit moment!! Succes hoor, leven met je mee! Lieve groetjes