De verhuizing, Winnie haar verjaardag, de Jenolan Caves en de rest!

Nou, daar was ik weer! En op dit moment dat ik dit schrijf zit ik te kou kleumen op de bank in één van de 4 huisjes van Jo en Phil in Bathurst. Bathurst is ongeveer 2 en half uur rijden van ons huis af in Leonay.

Ze hebben een tijdje terug hier een groot huis gekocht waar 4 appartementen/huisjes in zitten die ze willen gaan verhuren in de toekomst. Het is ongeveer 200 jaar oud en daarom ook het kou kleum gebeuren… De voordeur is een deur, maar daar is ook alles mee gezegd het is zeker geen deur om de kou tegen te houden! Aan alle kanten zitten grote kieren. Zo hadden we gisteravond ook de kachel aan maar het werd gewoon maar niet warm in de kamer, het huis is te groot en te koel om het op te warmen... En aangezien Bathurst een stuk hoger ligt dan waar wij wonen is het temperatuurverschil best groot! Zo is het nu 21 graden in Leonay en hier is het momenteel om 12 uur ’s middags 9 graden…

Toen ik net het weer bekeek in Leonay zag ik dat het morgen 31 graden word! Yes! Heerlijk! De lente is hier vanaf 1 september eindelijk begonnen! En ik weet niet hoe, maar het lijkt wel alsof het ineens in een flits is veranderd. Het is echt een stuk warmer en de koude wind is ook op de meeste dagen verdwenen wat het echt een stuk aangenamer maakt!

Maar om even terug te komen op het Bathurst verhaal, we zouden hier zaterdag met zijn allen heen gaan, Jo, Phil, de meiden en ik. Maar helaas kwam Jo vrijdag ziek thuis en is dus ook dit weekend thuisgebleven. De meiden zijn gistermiddag opgehaald door opa en oma die hier 1 uurtje vandaan wonen en worden vanmiddag weer hiernaartoe gebracht. Dus was ik dit weekend alleen met Phil in het Bathurst huis. Phil is druk aan de slag geweest om alle huisjes te checken, te controleren en alles in orde te maken omdat ze het natuurlijk zo snel mogelijk willen gaan verhuren. En ik heb dan mooi de tijd om even mijn blog bij te werken!

Want we zijn natuurlijk twee weken (nu jullie dit lezen vier weken) geleden verhuisd! Dus weer genoeg te vertellen We hebben het prachtige huis aan de rivier verlaten, so sad! En zoals ik al in een eerder blog had verteld is dat ik daar best wel tegenop zag en daar echt geen zin in had! Maar achteraf… was het nog vervelender dan ik dacht! Ik heb best veel gedaan en geholpen met inpakken. Zo heb ik al het speelgoed van de meiden uitgezocht en weggegooid waar ze niet meer mee speelden, al het speelgoed in gepakt. Wat ook nog een langdurig traject was als ik dat samen met ze deed. Had ik net een doos helemaal efficiënt ingepakt zodat alles net paste en nog dicht kon, ben ik bezig met de volgende doos, wordt de ingepakte doos door de meiden achter m’n rug weer uitgepakt! “KIJK MOYRA, DIT WAS IK KWIJT!” Ja Winnie, heel fijn… Pak je ook alles weer net zo efficiënt in? Ook kwamen ze natuurlijk weer van alles tegen waar mee gespeeld moest worden, dus dat schoot niet echt op. Toen heb ik ze maar voor de televisie gezet in de woonkamer en een film op gezet. Want zelfs de vuilniszakken met speelgoed wat weg zou gaan werd weer uit gepakt. Dus toen heb ik zelf maar de grote ‘schoonmaak’ gedaan. En er wordt nog niks gemist qua speelgoed wat weg is gegaan en ze niet wisten.

Op vrijdag 1 september hadden Jo en Phil vrij genomen om alles in te pakken en al een gedeelte naar het nieuwe huis zouden brengen. Want zaterdag zou er een grote verhuiswagen komen om alle grote meubels en dozen in te laden en uit te laden in het nieuwe huis. Vrijdag middag werden de meiden opgehaald door opa en oma zodat die niet in de weg zouden lopen dat weekend. Daar zouden ze namelijk echt een prijs voor kunnen winnen, de altijd in de weg loop prijs! Haha.

Voor mij was het ook een mooie challenge om te kijken of alles nog in mijn koffer past en ik het dus mee kan krijgen als ik naar huis ga! Het viel me tegen hoeveel kleding en schoenen ik had ondanks dat ik best al wat had meegegeven aan m’n ouders. De koffer paste nog niet helemaal dicht, snap ik nou helemaal niks van. Dus ik denk dat ik van het een en ander afstand moet doen.

Oke, het is inmiddels, nu ik dit schrijf 2 weken later dan toen ik begon met schrijven. En zit ik gelukkig niet meer in de kou! Haha, dat uitstel gedrag van mij is nog niet heel erg veranderd hier in Australië, helaas!

Vrijdagavond 1 september was er al een heel groot gedeelte aan spullen in het nieuwe huis, inclusief keukenspullen en de hele voedselopslag. Dus zijn we lekker met zn drieën uiteten geweest bij Panthers. Panthers is de rugbyclub van Penrith (weet niet of ik dit al eerder verteld heb, sorry alvast als dit de tweede keer is, haha) en daarbij hebben ze aan de overkant van het stadium een heel groot gebouw met daarin 11 restaurants, een casino, cocktailbar, een dansvloer, een theater, aqua golf en noem maar op, je kan alles vinden hier. Een van mijn favoriete spots!

Ook kwam deze vrijdag mijn beste vriendin Donna weer thuis in Nederland na twee maanden te hebben gereisd in Afrika en zou ze ’s avonds een surpriseparty hebben. Dus Angelique (Moeder van Donna) had mij een week eerder al gevraagd of ik een videoboodschap wou maken en dat ze die dan konden laten zien op het feestje. En toen dacht ik nou weetje wat, ik maak een liedje voor d’r. Dus op het nummer van K3, van Afrika tot in Amerika (Australië), heb ik een eigen tekst gemaakt, ingezongen en een filmpje bij gemaakt. En natuurlijk had ik daar een week de tijd voor maar zoals ik net al zei is mijn uitstelgedrag hier nog niet veranderd en ook dit moest weer gedaan worden op het laatste moment. Zo kwamen we terug van het uiteten om half 11 ’s avonds en ben ik gelijk achter mijn laptop gaan zitten om de tekst af te schrijven, filmpje op te nemen en in elkaar te zetten met foto’s. Ik dacht dat dit maar 2 uurtjes zou kosten… nou, ik kan je vertellen… niet dus! Half 6 in de ochtend was ik klaar!! De zon zag ik alweer opkomen. En dan had ik ook nog het geluk dat om 8 uur, 2 en half uur later dus, de verhuizers voor de deur zouden staan! Wat een feest… Maar ik ben heel blij dat Donna weer in Nederland is en haar weer gewoon kan spreken! Dit waren twee maanden waarbij het tijdsverschil best wel even in de weg zat.

Oke goed, met mijn beste humeur die ik kan hebben na 2 uur slaap op een zaterdagochtend ben ik opgestaan om een hele dag te gaan tillen, sjouwen en honderd keer heen en weer te rijden. Phil had ontzettende last van zijn knie, die kon nauwelijks meer lopen, die was een aan het rond strompelen en bleef maar doorgaan met alles, wat nu ook als gevolg heeft dat ze hun 3 weken vakantie naar Europa hebben moeten annuleren. (Pech voor mij, want ik heb nu ook geen 3 weken vakantie.) We hebben hier bij het nieuwe huis een trapje van van ongeveer 12 treden om bij de voordeur te komen, nu kan je je wel voorstellen dat dat voor een verhuizing niet echt heel bevorderlijk is, mijn kuitspieren zijn ook weer even om de hoek komen kijken. De verhuizers hadden ook nog tegen Phil gezegd van: “She is a strong girl! She is doing an amazing job!” Want omdat Phil niet heel erg veel kon met z’n knie was ik met banken en kasten aan het rondsjouwen samen met de verhuizers.

Na een drukke dag had ik ’s avonds afgesproken met vrienden van de familie die ook twee meiden hebben, die zijn 4 en 5 jaar. De jongste is het beste vriendinnetje van Winnie op haar daycare en zo zijn de families bevriend geworden. Maar goed, een week voor de verhuizing was Winnie jarig en gaf een feestje waar hun dus ook bij waren en mij aanspraken en vroegen of ik misschien bij hun ook au pair zou willen zijn volgend jaar! Ze vonden mij zo leuk met kinderen en zouden mij graag als au pair willen voor volgend jaar. Heel groot compliment vond ik dit. Zeker toen ik ook van Jo hoorde dat hun extreem voorzichtig zijn met oppas voor hun kinderen. Nu hoor ik jullie denken: Maar Moyra? Ga je dan alweer?! Uhm, dat weet ik nog niet zo goed er hangen wat meerdere dingen van af of ik dat ga doen ja of nee. Dus dat antwoord kan ik nog niet geven. Sowieso, als ik ga dan zou het maar voor 4 maanden worden. Omdat ik in September 2018 aan mijn HBO wil beginnen en daar ook het een en ander voor moet regelen van te voren. Verder is het wel echt een ontzettend lieve familie die mij ook vanaf dat ik hier in Australië was, mij er gelijk bij betrok, interesse toonde en met die vader heb ik een aantal keer getennist. Dus ik ken ze ook wel aardig. Maar dit antwoord horen jullie binnenkort dus! Oja, als ik het zou doen, dan zou dat vanaf rond 20 januari zijn. Want 9 december pak ik het vliegtuig en kom ik eerst naar huis! Het vliegticket is al geboekt ,10 december om half 1 ’s middags kom ik aan op Schiphol! Heel gek idee hoor! Ik ben hier nog maar 2 en halve maand, 70 dagen om precies te zijn en dan zit het er gewoon op voor mij... Bizar! Nog maar even niet aan denken!

Zoals ik net ook zei was het Winnie haar verjaardag 25 augustus. Deze dag viel op een vrijdag en op de vrijdag is ze altijd thuis met mij, dus hebben we daar een extra leuke dag van gemaakt! Sushi gehaald, boterkoek samen gemaakt (is ze gek op!), voor de eerste keer van haar leven mocht ze voorin de auto, het is jammer dat ik daar geen foto van heb, dat koppie was zo aan het stralen van trots, geweldig!

Ze hebben hier zo’n winkel waar je je eigen knuffel kan vullen, wordt heel leuk gedaan voor kinderen (build a bear heet de winkel) en dat was mijn cadeau samen met mijn ouders voor haar. Ze mocht een unicorn vullen. De unicorn van de film Despicable Me voor de mensen die het kennen. Winnie zit in een fase dat alles een unicorn moet zijn en dat helemaal prachtig vind! Maar wat wel grappig was, was dat in de ochtend ik zei dat haar kadootje in de Westfield was (het winkelcentrum). Ze wou natuurlijk dolgraag weten wat het was dus ik zei tegen haar: “Someone is waiting for you in the Westfield!” Waarop Winnie super enthousiast reageerde: “YOUR PARENTSS???!!!” Ze was dan ook heel teleurgesteld toen ik zei dat mijn ouders er niet zouden zijn. De meiden vonden het zo gezellig toen mijn ouders en Koen en Roos hier waren, dat ze hun echt missen! Lief.

Ze was trouwens zooooo blij met haar unicorn, daar loopt ze elke dag mee te sjouwen, gaat overal mee naar toe! En ze is er ook heel voorzichtig mee!

Goed nu we dan helemaal over zijn in het nieuwe huis, met zwembad niet te vergeten! Hebben we eigenlijk alleen nog maar mooi weer gehad. We hebben zelfs al 37 graden gehad vorige week zaterdag! Ik heb denk ik bijna alle dagen, op 5 of 6 na, sinds we hier wonen elke dag in het zwembad gelegen. Wat lekker zeg! We zijn echt precies op het goede moment verhuisd. Ben inmiddels ook al goed verkleurd. Jo en Phil snappen er dan ook niks van als ik om 1 uur ’s middags in de zon ga zitten. Hun kunnen dat namelijk echt niet, als ze dat zouden doen met hun huid dan zijn ze knal en knalrood ’s avonds. En ik word alleen maar bruiner en bruiner. Goede Europese huid zeggen ze hier. Haha

Wat ik trouwens nog las in een Margriet die mijn moeder mee had genomen was dat de warmste temperatuur ooit gemeten in Nederland 38,6 graden was in 1944. Ook stond erin dat Nederland maar 20 mooi weer dagen per jaar heeft. Ben ik even blij dat ik hier in Australië zit! Dat moet ik ook wel eerlijk bekennen hoor, ik zie er echt tegenop om in December naar huis te gaan vanwege het weer… Dat zal waarschijnlijk zo’n 40 graden verschil worden… Uhm, wie heeft er nog een extra winterjas voor mij te leen???

Ik moet zeggen dat ik helemaal niet heb hoeven wennen hier in het nieuwe huis, vanaf moment 1 was het voor mij helemaal goed. Ik heb natuurlijk nu geen eigen appartementje meer en heb nu alleen een kamer, wel met een eigen toilet en douche. Maar het is toch een stuk minder privacy vergeleken met het vorige. Maar het is voor mij echt helemaal prima! Denk dat dat ook deels komt in wat voor familie je zit. Ik had namelijk echt vreselijke verhalen gehoord van andere meiden die wel gewoon in het huis zelf zitten, dat ze nooit kunnen uitslapen, kinderen die zomaar binnen komen rennen. Jo en Phil respecteren heel erg mijn privacy waar ik heel erg blij mee ben. Ook is dat heel duidelijk voor Georgia en Winnie, die zullen echt niet zomaar naar binnen lopen! Al willen ze dat wel heel graag hoor, al die spulletjes die ik heb vinden ze prachtig! Makeupjes, sieraden, kleding, ze vinden het allemaal mooi, vooral Georgia, haha!

Wat ook ideaal is van dit huis is dat we 5 minuten lopen vanaf Winnie’s daycare af wonen. En 8 minuten lopen vanaf Georgia’s school. En het weer is natuurlijk heel lekker en ik geniet er echt van om ’s ochtends even te wandelen in het zonnetje!

Gister ben ik met Anna naar de Jenolan Caves geweest, dit zijn een van de mooiste grotten van de wereld. En aangezien dit maar 2 uur hier vandaan is kan ik dat natuurlijk niet missen voordat ik weer naar huis ga! Gelukkig waren Anna en ik zo slim om de avond ervoor even op de site te kijken om er vervolgens achter te komen dat je tours moet boeken voordat je daar heen gaat. Zag het inderdaad alweer gebeuren dat wij daar aankomen na 2 uur rijden en je kan niks, omdat je niks geboekt hebt. Omdat het lang weekend is hier waren bijna alle tours op die dag erna al uitverkocht. Maar we moesten en zouden op zaterdag omdat we ons daar al een week op hadden verheugd. En we konden nog 2 plekjes vinden! Enige was dat die tour om 10:30 begon en je moet een half uur van tevoren aanwezig zijn. Wat betekende dat we om 8 uur hier weg moesten. GEEN PROBLEEM, opstaan is helemaal mijn ding! Vooral in het weekend!

Dus ik om 10 voor 8 in de auto om Anna op te halen, de TomTom gaf aan dat we er 9:55 zouden zijn. Alles perfect op schema dus! Totdat…. Er een hele boel dode kangoeroes en wombats naast de weg lagen. En voor Australiërs is dit heel normaal en die kijken daar niet meer van op. Maar twee Europese meiden die van dieren houden zitten de hele weg: ooooh… aaaah… neeee… oooh… kijk nou…  Zie je het voor je ja? Haha. Ook zijn wij dan zo dat als er eentje platgewalst midden op de weg ligt en we er overheen moeten rijden dat we allebei op dat moment onze voeten optillen in de auto! Haha dat was heel komisch om te zien dat we allebei dezelfde reactie hadden. Alsof het verschil maakt om je voeten op te tillen…

Maarja totdat we echt een hele vieze dode kangoeroe zagen, ik zal de details besparen maar het kwam erop neer dat we een borstkas zagen liggen met nog een halve kangoeroe eraan… We waren daar zo van geschokt dat we heel die irritante TomTom mevrouw niet meer hadden horen praten dat we naar links hadden moeten gaan! En het is echt zo stom, al een uur lang moesten we alleen maar rechtdoor rijden. En precies bij dat moment moesten we links afslaan… kinderachtig! Gelukkig gaat de TomTom dan gelijk op zoek naar een andere route maar helaas was die route een kwartier langer en zouden we om 10:10 aankomen. Maar stress hadden we nog niet want alle Australiërs zijn te laat, dus dan kunnen wij ook wel ietsje later zijn. Doordat we een andere route hadden kwamen we op een weg… Nou m’n moeder had 100 kleuren gescheten... (sorry mam) Het was een tweerichtings verkeersweg met de breedte van 1 auto, super stijl, met van die bochtjes met daarnaast een afgrond!! En dit een half uur lang, MET tegenliggers. Dat was best een heel klein beetje spannend denk je dan! Maar heb alleen maar heel hard zitten lachen in de auto van: haha, hebben wij weer! Anna zat er wat minder relaxed bij.

Oke, na die prachtige rit, want ja dat was die wel hoor, echt hele mooie uitzichten gezien! We kwamen zoals plan (B) aan om 10:10 maar toen moesten we dus nog een parkeerplek vinden. En natuurlijk een auto die al een half uur voor ons reed pikte net het laatste vrije plekje voor ons neus in. Hele parkeerplaats vol, 5 rondjes gereden, mensen achtervolgd die alleen maar naar de auto gingen om er iets uit te pakken i.p.v. IN TE STAPPEN EN WEG TE RIJDEN?! Inmiddels waren we 10 minuten verder en hadden we nog steeds geen parkeerplek en moesten we naar een andere parkeerplaats die er ineens ook bleek te zijn, maar wel een stuk verder de berg op. Inmiddels toen we uitstapte was het 10:23 en moesten we dat hele eind nog naar beneden lopen. We zijn zo hard van die berg afgerend dat ik op gegeven moment dacht dat als ik nu zou vallen op z’n minst 3 botten zou breken in mijn lichaam. Ook zijn we ons nog helemaal rot geschrokken omdat we dachten dat er een zwartblauwe slang op ons af kwam, maar nee het was geen slang! Het was alleen maar een hele grote zwartblauwe salamander die zich waarschijnlijk rot schrok van twee olifanten die als idioten van die berg af aan het stampen waren. Eenmaal helemaal bezweet aangekomen bij de receptie vertelde ze ons dat we moesten rennen naar de tour want ze waren al vertrokken. En wonder boven wonder kwamen we helemaal buiten adem nog net op tijd aan bij de tour waar ze nog even wat informatie aan het vertellen waren over wat wel en niet mag in de grotten. We konden alleen maar lachen natuurlijk dat dit alleen ons weer kan overkomen. We dachten ook nog dat we mooi konden afkoelen in een koude grot, haha nee dat ging mooi niet door want we moesten 1000 traptreden lopen. Haha, leuk…

Verder was de grot echt prachtig! Heel groot en natuurlijk super indrukwekkend om te zien. Zo werd ons verteld dat deze grot ouder is dan de oudste dinosaurus en ze schatten het ongeveer op een half biljoen jaar oud! Aardig fossiel dus. Ook hadden ze een hele grote ‘kamer’ zoals ze dat noemen, waar ze kerkdiensten houden en de akoestiek is dan ook echt prachtig. Ik ga weer wat foto’s op deze blog zetten en zal ook een filmpje erbij zetten waarbij ze de muziek laten horen in de grot, echt heel erg mooi!

Dus als je op het kopje foto’s/video’s klikt zullen ze daar te zien zijn! Enjoy!

Oja, de tijd is hier vannacht een uur vooruitgegaan maar daar had ik echt geen flauw idee van! Jo en Phil zijn een weekendje naar Bathurst en de familie toe. Dus heb 5 daagjes vrij (do t/m ma) Maar denk dat ik daarom ook niet wist dat de zomertijd was in gegaan vannacht. Ik was helemaal in de war vanmiddag haha. Voor mijn gevoel had ik echt uuuren in het zwembad gelegen maar de zon ging maar niet achter de bomen en normaal weet ik precies rond wat voor tijd de zon achter de bomen gaat zodat er geen zon meer is in het zwembad. En dat gebeurde dus maar niet. En toen keek ik op de tijd en had ik er maar 1 uur in gelegen volgens mijn wekker?! Toen ik uiteindelijk de tijd op m’n telefoon zag begon me iets te dagen. Had wel gewoon 3 uur in het zwembad gelegen! Haha.

Nou, voor nu maar weer even genoeg verhaal. Ik heb mij weer eens voorgenomen om wat meer verhalen hierop te zetten maar dan wat korter. I.p.v. een heel levensverhaal van 10 kantjes lang… haha.

Ik kijk er wel heel erg naar uit om jullie straks allemaal weer in levenden lijve te zien!

See ya mate!